ଉପହାର - ନାରାୟଣ ଚନ୍ଦ୍ର ସେନାପତି

ଉପହାର ନୁହଁ ଛୋଟିଆ ଚିଜଟେ

କେଇ ପଇସାର ଦ୍ରଵ

ମୂଲେଇ ହୁଏନା ଅମୂଲା ମୁଲ ସେ

ସ୍ନେହ ପ୍ରେମର ବିଭବ ।

ଦେଇଥାଏ ଯିଏ ଉପହାରଟିକୁ 

ତା ହୃଦୟେ ବନ୍ଧା ଶ୍ରଦ୍ଧା

ଆତ୍ମା ତୃପ୍ତି ହୁଏ ଦେଲେ ପ୍ରିୟ ଜନେ

ହେଲେ ଆକାଶ ବସୁଧା ।

କିଏ କହେ ତାକୁ ପୁରସ୍କାର ଅବା

କେ କହେ ତାକୁ ବଧେଇ

ପାଇବା ଲୋକଟା ଆନନ୍ଦେ କୁରୁଳେ

ସତେ ଅବା ସ୍ୱର୍ଗ ପାଇ ।

ବନ୍ଧୁଟିଏ ଅବା ସାଥି ଯଦି କେବେ

ତା ସାଥି ଘରକୁ ନିଏ

ସରାଗରେ ସାଥି ଭାବେ ତା ବିରାଟ

ଛୋଟିଆ କେବେ ବି ନୁହଁ ।

ମହାଭାରତରେ ଖୁଦଭଜା ଗଣ୍ଡେ

ସୁଦାମା ଗଣ୍ଠିରେ ଧରି

ଉପହାର ଦେଇ ମହାନ ହୋଇଲା

କୃଷ୍ନ ମନ ନେଲେ ଚୋରି ।

ଜନମ ଦିନ ବା ବିବାହ ବ୍ରତରେ

ଉପହାର ଯେବେ ଆସେ

ପାଇବା ଲୋକ ଓ ଦେବା ଲୋକ ମଧ୍ୟେ

ସମ୍ପର୍କର ବନ୍ଧ ହସେ।

ଘରେ ବା ସ୍କୁଲରେ ଛୋଟିଆ ଶିଶୁଟେ

ଚକୋଲେଟ ଗୋଟେ ପାଇ

ଭାବେ ସେ ସରଗ ସୁଖ ମିଳିଗଲା

ସବୁ ଦୁଃଖ ଯାଏ ଧୋଇ ।

ବିଦେଶରୁ କିଏ ଶରଧାରେ ଯଦି 

ଆଣିଥାଏ କିଛି ବୋହି

ଆଦରେ ସମର୍ପି ଖୁସିରେ ପହଁରେ

ପାଏ ଯିଏ ନାଚେ ଧାଇଁ ।

ଉପହାରଟିଏ ମହତ୍ତ୍ୱ ମହତ 

ଭୁଲିବନି ତା ମର୍ୟାଦା

ଗଢିବା ସମ୍ବନ୍ଧ ରଖିବା ବିଶ୍ୱାସ

ଆତ୍ମା ପାଇବନି ବାଧା।

ନାରାୟଣ ଚନ୍ଦ୍ର ସେନାପତି, ଜମ୍ଭରା, କେନ୍ଦୁଝର